Nyhetsdetaljer | Egge Rotary

Anders Bardal: Drømmen om å bli best.

Forteljinga var om småguten som ville bli den beste skihopparen i verda - og det starta så tidleg at han knapt kunne hugse når. Over alt det låg snø i ein skråning, kunne det hoppast, ein haug med brøytesnø i Søndre Egge var ein framifrå treningsbakke for gutungane i grannelaget.

Ein morgon låg dei fyrste hoppskia framfor senga. Den dagen starta hoppkarriæren med eit fyrstehopp med fall og beinbrot.

Det vart ein trio som tevla på ski, kombinert. Dei rangerte seg ein gong for alle, og Anders var for det meste nr. 2.

Han kunne ikkje lovprise Steinkjer vgs nok. Han hadde ønska seg til Heimdal, men fekk ikkje lov. I staden kom skulen og miljøet her til å få avgjerande betydning for karriæren. Skulen fekk idrettsline med eigen hopplærar, Erling Einli frå Namdalseid. Kor bra dette var, kan ein forstå når det vart OL-plass alt siste året på vgs. Det var året 2002 og OL var i Salt Lake City. At han same året tok dobbelt NM-gull, sa han ingen ting om.

Neste år kom han på landslaget med Mika Kojonkoski. Det gjekk på det jamne, og laget var godt og vann bra. Miljøet mellom hopparane vart styrkt av det. Det var såleis eit vonbrot at Mika slutta som trenar etter 2011-sesongen.

Han gjekk offentleg ut mot den nye trenaren, Aleksander Stöckl, men då Alex ringde og var nær og personleg, snudde det heile seg momentant. Den nye trenaren hjelpte han hoppteknisk slik at han fann att den gamle gode Anders, og åra som fylgde toppa karriæren med dei største opplevingane i hoppbakken. Den største augeblinken i livet var VM-gull i Val di Fiemme i 2013, den fyrste nordmannen som vann VM etter Bjørn Wirkola, som forresten delte ut premien til Anders den gongen. Det gjævaste trofeet vart likevel krystallkula i Verdscupen sesongen før.

Dei siste sesongane vart det sigrar i laghopp både med det vanlege laget og det nye mikslaget. Det vart sigrar i skiflyfing - ja - premiesamlinga vart komplett. Sesongen 2014-15 var planlagt som sesongslutt. Det starta med for langt hopp, fall og brot i handled, ei hending som stadfesta avgjerda om at no var nok nok. Holmenkollrennet det året vart det siste. At han avslutta med Holmenkollmedaljen, sa han ingen ting om, heller ikkje at han har fått Olavstatuetten.

Han hadde skaffa seg ei utdanning i økonomi samstundes med hoppinga og spurde seg om etter arbeid på Steinkjer før han ga seg. Resultatet av det var at han så snart han hadde fått pakka ned skiutstyret kunne starte i SpareBank1 MN.

Det har fått bra, kanskje er draumen om å bli best stadig levande?

Ein ny generasjon veks til. Er det nokon som er fødd med ski på beina, må det vera ungane til Ingrid og Anders. Og etter kvart som dei veks til, dreg han på ein ny draum, å gjenopplive hoppmiljøet for ungar på Steinkjer. Og no er det ikkje lenger berre smågutane det handlar om, jentene gjer det like bra - om ikkje betre - med hoppski under føtene.

Tekst og foto: Kolbein Dahle