Samankoma på dette siste møtet i desember fylgde det vanlege mønsteret, men alltid med spanande innslag og forteljingar. I år hadde Odd Jørgen Rye funne fram eit gamalt brev og ei gamal historie frå Byneset. I dette perspektivet ser vi at gamledagane heller ikkje var utan utfordringar. Tæringen herja blant ungdomar og straffene var harde for tjuveri. 

Eg kan utan vidare slå fast at historiene ikkje er einestående, kanskje heller ganske typiske og representative.

Presidenten, Asbjørn Helland, deklamerte Johan Sebastian Welhavens «Åsgårdsreien» utanåt. Det imponerte alle.

Diktet er temmeleg dramatisk og handlar om eit blodig bryllaup - også i dette tilfellet frå 1800-talet. Eg sit med ei anna oppleving knytt til dette diktverket, men eg ville ikkje bryte inn med det på møtet. Stuttversjonen er slik: Ein dag hausten 1970 kom ein kar inn på kontoret mitt på Valdres Folkemuseum og spurde om eg visste kor bryllaupet som Welhaven skreiv om hende? Kanskje hadde eg hørt om det, men eg laut svare at det visste eg ikkje. Han kunne fortelja at dette hende på garden hans, Dale i Vestringsbygda, ei grend i Nord Aurdal. Men det var ikkje hovudsaka, han åtte den stogo der bryllaupet sto, men no ville han gje huset på museet. Eg var berre vikar for styraren på museet den hausten og skulle ta til i anna stilling på nyåret. Men eg vart med og såg på huset og sende saka over til styret. 

Då Welhaven skreiv diktet i 1844 bygde han på ei segn eller forteljing Andreas Faye hadde med i boka «Norske Folkesagn» i 1833, og som handla om bryllaupet på Dale. Bryllaupet sto 6. desember i 1823. Inntrengarar kom for å ta bror til brudgomen. Det gjekk slik det står i diktet, to av inntrengarane miste livet.

Då eg kom attende på museet i 1974 var huset kome til museet.